เราเป็นแค่เมียน้อยแต่สำคัญตัวเองผิดไปใช่ไหม
พ่อเรามีเมียน้อยกินเหล้าเล่นการพนัน ชอบทำร้ายแม่กะพวกเราพี่น้องมาตลอด พ่อมีเงินเยอะทำธุรกิจแม่ไม่มีความรู้เป็นแม่บ้านไม่มีสังคม วันนึงพ่อพาผู้หญิงมาบ้านบอกว่าจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เราจบมหาลัยพอดีเลยชวนแม่กะพี่น้องย้ายออกมา พี่น้องค้าขาย ส่วนเราเข้ากรุงเทพมาขออยู่กับพี่รหัสซึ่งเป็นข้าราชการประจำอยู่สนามบินดอนเมือง ซึ่งมันคือประตูสู่โลกใบใหญ่ของเรา
เมื่อก่อนอยู่บ้านนอกไม่เคยเจอคนเจอรถเจอเครื่องบินเจอห้างเจอโรงหนังเจอร้านอาหารเจอนักร้องนักดนตรีไม่เคยแต่งตัวสวยด้วยเสื้อผ้าเข้ารูป ที่สำคัญไม่เคยคิดว่าจะได้เจอผู้ชาย ชายผู้ซึ่งจะกลายมาเป็นทุกสิ่งอย่างในชีวิตเป็นความสุขความหวังความรักและเสน่หาความอบอุ่นซึ่งหัวใจไม่เคยได้รับตั้งแต่วัยเด็ก ทุกทุกอย่างที่ขาดหายบางอย่างที่ไม่เคยมีชายคนนี้มาเติมจนเต็มหัวใจ
สัญญาณที่เราไม่ยอมฟังคือปากเค้าพร่ำบอกว่ามีลูกเมียแต่แยกกันอยู่รอลูกจบมหาลัยคงจะหย่า สัญญาณอันตรายที่เรารับฟังแต่กลับไม่ทบทวน ชายคนนี่อายุมากกว่าเรา15ปี หน้าที่การงานการเงินมั่นคงยิ่งใหญ่ สังคมลูกน้องเพื่อนฝูงกว้างขวาง เรารู้จักเพราะพี่รหัสเราเค้าต้องประสานงานกันอยู่ เค้าสุภาพอ่อนโยนและดูแลดีกินอยู่หรูหราพาไปนั่งร้านทุกมื้อ
สำหรับคนบ้านนอกที่ไม่เคยเจอสังคมไม่มีสัมพันธ์กับผู้ชายมาก่อน ก็หลงใหลสิ่งที่เค้าป้อนให้ ลุ่มหลงรักใคร่ที่ไหนได้ เรามันแค่เห็นแก่ได้เป็นพวกวัตถุนิยม เวลาผ่านมานานเนิ่นนับสิบปีกินอยู่ด้วยกันมา เวลาเอาความสวยความสาวจากไป ของสดใหม่มีมาทุกวัน สั่งได้เลือกได้ ด้วยระยะเวลายาวนานอยู่กินกันเปิดเผย ภรรยาตัวจริงเค้าไม่เคยมายุ่ง เราเลยสำคัญว่าเป็นเจ้าของตัวจริง วันนี้กลายเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง เค้าจากไปกับคนใหม่ เสียใจที่รักไปเต็มๆ
สุดท้ายเรากลายเป็นเหมือนผู้หญิงคนนึงที่เราเกลียดที่สุด เมียน้อยของพ่อเราไง ไม่มีค่า เกียรติ ศักดิ์ศรี ในสายตาของใครๆ ต่อหน้าเค้าพูดดี ลับหลังเค้าด่าทอ ตอนนี้ล้มลงไปไม่มีใครเห็นใจ และ " เราเลือกเอง" รู้ว่าเลวก็ยังเลือกทำเลว เลวยิ่งกว่าไหม
เราเป็นแค่เมียน้อยแต่สำคัญตัวเองผิดไปใช่ไหม
พ่อเรามีเมียน้อยกินเหล้าเล่นการพนัน ชอบทำร้ายแม่กะพวกเราพี่น้องมาตลอด พ่อมีเงินเยอะทำธุรกิจแม่ไม่มีความรู้เป็นแม่บ้านไม่มีสังคม วันนึงพ่อพาผู้หญิงมาบ้านบอกว่าจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เราจบมหาลัยพอดีเลยชวนแม่กะพี่น้องย้ายออกมา พี่น้องค้าขาย ส่วนเราเข้ากรุงเทพมาขออยู่กับพี่รหัสซึ่งเป็นข้าราชการประจำอยู่สนามบินดอนเมือง ซึ่งมันคือประตูสู่โลกใบใหญ่ของเรา
เมื่อก่อนอยู่บ้านนอกไม่เคยเจอคนเจอรถเจอเครื่องบินเจอห้างเจอโรงหนังเจอร้านอาหารเจอนักร้องนักดนตรีไม่เคยแต่งตัวสวยด้วยเสื้อผ้าเข้ารูป ที่สำคัญไม่เคยคิดว่าจะได้เจอผู้ชาย ชายผู้ซึ่งจะกลายมาเป็นทุกสิ่งอย่างในชีวิตเป็นความสุขความหวังความรักและเสน่หาความอบอุ่นซึ่งหัวใจไม่เคยได้รับตั้งแต่วัยเด็ก ทุกทุกอย่างที่ขาดหายบางอย่างที่ไม่เคยมีชายคนนี้มาเติมจนเต็มหัวใจ
สัญญาณที่เราไม่ยอมฟังคือปากเค้าพร่ำบอกว่ามีลูกเมียแต่แยกกันอยู่รอลูกจบมหาลัยคงจะหย่า สัญญาณอันตรายที่เรารับฟังแต่กลับไม่ทบทวน ชายคนนี่อายุมากกว่าเรา15ปี หน้าที่การงานการเงินมั่นคงยิ่งใหญ่ สังคมลูกน้องเพื่อนฝูงกว้างขวาง เรารู้จักเพราะพี่รหัสเราเค้าต้องประสานงานกันอยู่ เค้าสุภาพอ่อนโยนและดูแลดีกินอยู่หรูหราพาไปนั่งร้านทุกมื้อ
สำหรับคนบ้านนอกที่ไม่เคยเจอสังคมไม่มีสัมพันธ์กับผู้ชายมาก่อน ก็หลงใหลสิ่งที่เค้าป้อนให้ ลุ่มหลงรักใคร่ที่ไหนได้ เรามันแค่เห็นแก่ได้เป็นพวกวัตถุนิยม เวลาผ่านมานานเนิ่นนับสิบปีกินอยู่ด้วยกันมา เวลาเอาความสวยความสาวจากไป ของสดใหม่มีมาทุกวัน สั่งได้เลือกได้ ด้วยระยะเวลายาวนานอยู่กินกันเปิดเผย ภรรยาตัวจริงเค้าไม่เคยมายุ่ง เราเลยสำคัญว่าเป็นเจ้าของตัวจริง วันนี้กลายเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง เค้าจากไปกับคนใหม่ เสียใจที่รักไปเต็มๆ
สุดท้ายเรากลายเป็นเหมือนผู้หญิงคนนึงที่เราเกลียดที่สุด เมียน้อยของพ่อเราไง ไม่มีค่า เกียรติ ศักดิ์ศรี ในสายตาของใครๆ ต่อหน้าเค้าพูดดี ลับหลังเค้าด่าทอ ตอนนี้ล้มลงไปไม่มีใครเห็นใจ และ " เราเลือกเอง" รู้ว่าเลวก็ยังเลือกทำเลว เลวยิ่งกว่าไหม